სული ობოლი

ნუ ვინ იტყვის ობლობისა ვაებას,
 ნუ ვინ იტყვის თავის უთვისტომობას, –
 საბრალოა მხოლოდ სულით ობოლი:
 ძნელღა ჰპოვოს, რა დაკარგოს მან ტოლი!
 
 
მეგობართა, ნათესავთ მოკლებული,
 ისევ ჩქარად ჰპოვებს სანაცვლოს გული;
 მაგრამ ერთხელ დაობლებული სული
 მარად ითმენს უნუგეშობას კრული!
 
 
არღარა აქვს მას ნდობა ამა სოფლის;
 ეშინიან, იკრძალვის, არღა იცის,
 ვის აუწყოს დაფარული მან ნდობა,
 ეფიქრება ხელმეორედ მას ნდობა!
 
 
ძნელი არის მარტოობა სულისა:
 მას ელტვიან სიამენი სოფლისა,
 მარად ახსოვს მას დაკარგვა სწორისა,
 ოხვრა არის შვება უბედურისა!